και οι διαφορές με τη χαοτική Ειδομένη
Εκεί που όλα κινούνται σε «ήρεμα νερά», εν αντιθέσει με άλλα σημεία της χώρας όπου είτε υπάρχουν Κέντρα Φιλοξενίας είτε χώροι που συνωστίζονται απλώς άνθρωποι, στους οποίους έχουν δημιουργήσει ψεύτικες ελπίδες για φυγή προς τη Βόρεια Ευρώπη (την επαναπροώθηση στην Τουρκία την θεωρούν όπως ο διάβολος το λιβάνι), ήρθε κάτι να «ταράξει», έστω και προσωρινά, το τοπίο αυτό.
Η παρενόχληση δύο ανήλικων κοριτσιών, 6 και 7 ετών, από έναν νεαρό Ιρανό ήταν ένα αποτρόπαιο γεγονός στην κατά τα άλλα ήσυχη καθημερινότητα που βιώνουν οι πρόσφυγες στο Κέντρο Φιλοξενίας Γιαννιτσών.
Άλλο Γιαννιτσά, άλλο Ειδομένη
Είναι γεγονός, ότι η «φιλοσοφία» του Κέντρου Φιλοξενίας στα Γιαννιτσά:
εμπεριέχει τον «έλεγχο» του μπες-βγες,
εμπεριέχει τον κανόνα ότι «αν φύγεις θα σε περιμένει η σκηνή σου για 2-3 μέρες, αλλά μετά θα καταληφθεί από άλλους πρόσφυγες»,
εμπεριέχει μια τάξη και ισονομία σε όλες τις πρώτες ανάγκες.
Κι αυτό γιατί δεν υπάρχουν ΜΚΟ, παρά μόνο ο Στρατός, η Αστυνομία και πού και πού η παρουσία της Ύπατης Αρμοστείας, που φροντίζουν για όλα με συγκεκριμένο οργανόγραμμα.
Αυτό έχει βοηθήσει στο να είναι ελεγχόμενη η κατάσταση και από τους μέσα προς τα έξω, αλλά και από τους έξω προς τα μέσα, ευτυχώς.
Οι υπηρεσίες του Δήμου Πέλλας συνεχίζουν να βρίσκονται πάντα επί ποδός για τις ανάγκες που παρουσιάζονται στο Κέντρο Φιλοξενίας, με την ΔΕΥΑ και το Τμήμα Ελέγχου Ποιότητας Νερού να είναι αυτοί που κρατούν τα σκήπτρα στις βελτιώσεις που γίνονται, ενώ στον ίδιο βαθμό και η Τεχνική Υπηρεσία επεμβαίνει όπου χρειάζεται.
Από πλευράς κόσμου και της ομάδας Αλληλεγγύης Γιαννιτσών, συνεχίζεται αμείωτα η βοήθεια προς τους πρόσφυγες και της δομής των Γιαννιτσών, αλλά και προς Ειδομένη, όπου εκεί η κατάσταση παραμένει χαοτική, με κατάληψη της σιδηροδρομικής γραμμής και διακοπή των εξαγωγών.
Εμείς προειδοποιούμε, εσείς τι κάνετε;
Στο οδοιπορικό που κάναμε στον τόπο της Ειδομένης είδαμε τις συνθήκες και ακούσαμε «αλήθειες»:
τα σύνορα δεν πρόκειται να ανοίξουν, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν πρόκειται να φύγουν από την χώρα, με αποτέλεσμα να υπάρχει ένας σχεδιασμός από κέντρα του εξωτερικού, για αυτό που πρόκειται να γίνει, ως μία λύση «ένταξης στην κοινωνία, τουλάχιστον των Σύρων προσφύγων».
Αυτό σημαίνει ότι εάν ένας Δήμος, ένας ιδιώτης, οποιοσδήποτε φορέας, κατέχει γη και επιθυμεί να συνεργαστεί με τα ανάλογα προγράμματα που υπάρχουν, τότε μπορούν να διαμορφωθούν, σε πιλοτικό βαθμό, μικροί οικισμοί (πράσινα σπίτια), τα οποία θα φιλοξενήσουν τον προσφυγικό κόσμο που αυτή τη στιγμή βρίσκεται διεσπαρμένος στα διάφορα Κέντρα και δομές που έχουν δημιουργηθεί.
Έτσι και οι χώροι όπου στοιβάζονται οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι θα αποσυμφορηθούν και θα γίνουν πιο «ελέγξιμα» τα πράγματα, ως προς την καταγραφή του ποιος, τι και πότε, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν προβλήματα και για τις δύο πλευρές.
«Εάν δεν γίνει κάτι με όλα αυτά, η κατάσταση θα πάψει να είναι διαχειρίσιμη και αυτό δεν θα αργήσει να γίνει», μας είπαν, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι εάν δεν τακτοποιηθούν κάποια πράγματα, οργανωμένα και με συνεννόηση λογικής και ανθρωπιάς, τότε θα υπάρξουν καταστάσεις ανεξέλεγκτες.
Χύμα στο κύμα...
Η Ευρώπη και οι χώρες επιρροής της δεν φαίνεται να ανοίγουν τα σύνορα, με αποτέλεσμα δεκάδες (για να μην πούμε εκατοντάδες) χιλιάδες ταλαιπωρημένοι πρόσφυγες, αλλά και μετανάστες που άδραξαν την ευκαιρία, να συνωστίζονται σε Ειδομένη και Πειραιά. Στο ερώτημα αν είναι εύκολο να «αδειάσουν» από κόσμο τα δύο συγκεκριμένα σημεία και να κατευθυνθούν οι άνθρωποι αυτοί σε Κέντρα Φιλοξενίας που υπάρχουν (ή νεοδομημένα), η απάντηση είναι «όχι, δεν είναι καθόλου εύκολο».
Υπάρχουν συνεχώς άνθρωποι ή ομάδες, που εμφανίζονται από το πουθενά και αντί να προσπαθούν να βοηθήσουν την κατάσταση, ξεσηκώνουν τον κόσμο με ψεύτικες ειδήσεις. Μπορεί κάποιος πρόσφυγας να ξυπνήσει ένα πρωί και να τον πληροφορήσουν άτομα που δεν είδε ποτέ στο παρελθόν, ότι «θα ανοίξουν τα σύνορα».
Κοντά σε μια τέτοια πληροφόρηση μπορεί να κυκλοφορήσει και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς: ποιοι θα τα ανοίξουν, πότε θα ανοίξουν, εάν δεν γίνει κάτι πιθανόν ποιοι έφταιγαν γι’ αυτό και άλλα παρόμοια τινά. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι εκρηκτικό, όπως συχνά είναι, με το κουβάρι να τυλίγεται όλο και περισσότερο.
Με την γείτονα Τουρκία να είναι σαφώς ένας συνομιλητής χωρίς εμπιστοσύνη, που δεν θέλουν ούτε να τη βλέπουν ούτε να την ακούν πρόσφυγες και μετανάστες, πώς είναι δυνατόν να προχωρήσουν τα «συμφωνηθέντα» (εδώ κάπου γελάμε, σαν τα γέλια που ακούγονται σε αμερικάνικη σειρά κωμωδίας), πώς είναι δυνατόν να ακολουθηθεί μια πολιτική που «περιμένει» και η οποία θα έπρεπε αυτό να το κάνει οργανώνοντας, εν τω μεταξύ, τα πράγματα, για οποιοδήποτε ενδεχόμενο.
