Θολές ψυχές με το «Χριστός Ανέστη»
Το Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας ολοκληρώνεται. Δεν ξέρουμε εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα τηρήσει τα όσα εσωκομματικά ξεκαθαρίσματα που θα κάνει, δεν ξέρουμε ποιο θα είναι το μέλλον του κόμματος μετά τα όσα έγιναν στην ΟΝΝΕΔ και γενικώς τι θα γίνει με τα στελέχη (δηλαδή με τους λεγόμενους «βαρόνους», που μια ζωή καταπολεμιούνται και συνεχώς υπάρχουν), πώς θα «κοινωνήσει» τον κόσμο, έχοντας στην πλάτη τις «αμαρτίες» και τις πολιτικές του παρελθόντος. Δεν είναι «νέο στέλεχος» ο Κ. Μητσοτάκης, οπότε το «άφθαρτο» δεν υπάρχει αυτομάτως, πρέπει να το «διεκδικήσει». Πώς θα το κάνει αυτό, τη στιγμή που δεν παρουσιάζονται «εναλλακτικές», παρά μόνο οι σκληρές πολιτικές που αποδέχεται να εφαρμόζει - και αυτή - η Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ.
Από την άλλη οι κάλπες είναι αυτές που ηχούν και πάλι και διαφαίνονται στον ορίζοντα του Μεγάρου Μαξίμου. Το καλοκαίρι αλλά και ο Σεπτέμβριος είναι δύο περίοδοι που πλανάται στον αέρα πως μπορεί να είναι υποψήφιοι. Πέραν αυτού, ακόμη μία κάλπη, δημοψηφική και πάλι, είναι αυτή που έρχεται στο προσκήνιο, με το ερώτημα αυτή τη φορά και το αποτέλεσμα του οποίου γεννά αυτόματα υποψίες και μερικώς ακόμη και γέλωτα, βάση του «Όχι» που έγινε «Ναι» στο προηγούμενο δημοψήφισμα.
Την ίδια στιγμή, «Ποτάμι» και «Δημοκρατική Συμπαράταξη» πλέουν σε ύδατα άγνωστα, προσπαθώντας να βρουν προσεγγίσιμα στοιχεία. Φυλλορροεί το Ποτάμι με τον Θεοχάρη να σέρνει τον χορό, ακολουθώντας δύο, πρώην πλέον, στελέχη του κόμματος από την Πέλλα (Ιακ. Θεοδώσης και Ν. Ρίζος). Το δε Πα.Σο.Κ. (να το πεις τώρα έτσι;) βγάζει πάλι μπροστά τον Ευάγγελο Βενιζέλο σαν γκέστ, τον αμαρτωλό Βενιζέλο για τις πολιτικές που ακολούθησε με τον Αντ. Σαμαρά και οι ευθύνες των οποίων πήγαν περίπατο για την σημερινή κατάσταση. Ολίγιστη η Γεννηματά, δεν «ενώνει», δεν «εμπνέει», δεν έχει το απαραίτητο «αλάτι και πιπέρι». Φανφάρες Βουλής η συνταγή της, όπως όλων των πολιτικών αρχηγών.
Τι να ψελλίσει κανείς για τον Λεβέντη, που έδειξε διακαή πόθο για είσοδο σε κυβερνητικό σχήμα, πετώντας στα σκουπίδια όσα έλεγε και δείχνοντας ότι δεν πρόκειται για σοβαρή πολιτική δύναμη τελικά. Και από την άλλη το ΚΚΕ, που φωνάζει και πάλι μόνο του, κάνοντας ανακύκλωση του εαυτού του, συνεχώς σβούρες με τη μουσική να παίζει στη διαπασών, σαν δερβίσης που χορεύει όμως…καρσιλαμά! Ντιριντάχτα αγωνιστικό, τη στιγμή που αυτή την ώρα θα έπρεπε να έχει χαλάσει τον κόσμο με όλα όσα συμβαίνουν.
Είναι η πιο δύσκολη Ανάσταση, στα μεταπολεμικά χρόνια. Με τις πιο θολές ψυχές μέσα στους ανθρώπους. Οι πολίτες της χώρας θα πάρουν την «μαστούρα» του γυρισμένου αρνιού, θα «ξεχάσουν» για τρεις, τέσσερις, πέντε μέρες τι γίνεται και τι τους περιμένει. Όσο όμως δεν αντιδρούν, οι φωνές που θα ακούγονται δεν θα είναι παρά μόνο παραφωνία, μιας χούφτας πολιτών που υποφέρουν, που παρόλα αυτά ραγιαδίζουν, ψέλνοντας «Χριστός Ανέστη»…
Το Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας ολοκληρώνεται. Δεν ξέρουμε εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα τηρήσει τα όσα εσωκομματικά ξεκαθαρίσματα που θα κάνει, δεν ξέρουμε ποιο θα είναι το μέλλον του κόμματος μετά τα όσα έγιναν στην ΟΝΝΕΔ και γενικώς τι θα γίνει με τα στελέχη (δηλαδή με τους λεγόμενους «βαρόνους», που μια ζωή καταπολεμιούνται και συνεχώς υπάρχουν), πώς θα «κοινωνήσει» τον κόσμο, έχοντας στην πλάτη τις «αμαρτίες» και τις πολιτικές του παρελθόντος. Δεν είναι «νέο στέλεχος» ο Κ. Μητσοτάκης, οπότε το «άφθαρτο» δεν υπάρχει αυτομάτως, πρέπει να το «διεκδικήσει». Πώς θα το κάνει αυτό, τη στιγμή που δεν παρουσιάζονται «εναλλακτικές», παρά μόνο οι σκληρές πολιτικές που αποδέχεται να εφαρμόζει - και αυτή - η Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ.
Από την άλλη οι κάλπες είναι αυτές που ηχούν και πάλι και διαφαίνονται στον ορίζοντα του Μεγάρου Μαξίμου. Το καλοκαίρι αλλά και ο Σεπτέμβριος είναι δύο περίοδοι που πλανάται στον αέρα πως μπορεί να είναι υποψήφιοι. Πέραν αυτού, ακόμη μία κάλπη, δημοψηφική και πάλι, είναι αυτή που έρχεται στο προσκήνιο, με το ερώτημα αυτή τη φορά και το αποτέλεσμα του οποίου γεννά αυτόματα υποψίες και μερικώς ακόμη και γέλωτα, βάση του «Όχι» που έγινε «Ναι» στο προηγούμενο δημοψήφισμα.
Την ίδια στιγμή, «Ποτάμι» και «Δημοκρατική Συμπαράταξη» πλέουν σε ύδατα άγνωστα, προσπαθώντας να βρουν προσεγγίσιμα στοιχεία. Φυλλορροεί το Ποτάμι με τον Θεοχάρη να σέρνει τον χορό, ακολουθώντας δύο, πρώην πλέον, στελέχη του κόμματος από την Πέλλα (Ιακ. Θεοδώσης και Ν. Ρίζος). Το δε Πα.Σο.Κ. (να το πεις τώρα έτσι;) βγάζει πάλι μπροστά τον Ευάγγελο Βενιζέλο σαν γκέστ, τον αμαρτωλό Βενιζέλο για τις πολιτικές που ακολούθησε με τον Αντ. Σαμαρά και οι ευθύνες των οποίων πήγαν περίπατο για την σημερινή κατάσταση. Ολίγιστη η Γεννηματά, δεν «ενώνει», δεν «εμπνέει», δεν έχει το απαραίτητο «αλάτι και πιπέρι». Φανφάρες Βουλής η συνταγή της, όπως όλων των πολιτικών αρχηγών.
Τι να ψελλίσει κανείς για τον Λεβέντη, που έδειξε διακαή πόθο για είσοδο σε κυβερνητικό σχήμα, πετώντας στα σκουπίδια όσα έλεγε και δείχνοντας ότι δεν πρόκειται για σοβαρή πολιτική δύναμη τελικά. Και από την άλλη το ΚΚΕ, που φωνάζει και πάλι μόνο του, κάνοντας ανακύκλωση του εαυτού του, συνεχώς σβούρες με τη μουσική να παίζει στη διαπασών, σαν δερβίσης που χορεύει όμως…καρσιλαμά! Ντιριντάχτα αγωνιστικό, τη στιγμή που αυτή την ώρα θα έπρεπε να έχει χαλάσει τον κόσμο με όλα όσα συμβαίνουν.
Είναι η πιο δύσκολη Ανάσταση, στα μεταπολεμικά χρόνια. Με τις πιο θολές ψυχές μέσα στους ανθρώπους. Οι πολίτες της χώρας θα πάρουν την «μαστούρα» του γυρισμένου αρνιού, θα «ξεχάσουν» για τρεις, τέσσερις, πέντε μέρες τι γίνεται και τι τους περιμένει. Όσο όμως δεν αντιδρούν, οι φωνές που θα ακούγονται δεν θα είναι παρά μόνο παραφωνία, μιας χούφτας πολιτών που υποφέρουν, που παρόλα αυτά ραγιαδίζουν, ψέλνοντας «Χριστός Ανέστη»…
Ν.Π.
Προηγούμενο άρθρο
Επόμενο άρθρο
