Όλες του χρόνου, όλες του κόσμου οι Κυριακές δεν θα έφταναν και δεν θα ήταν αρκετές για να τιμήσουμε και να τις αφιερώσουμε στο πιο αγνό, στο πιο σπλαχνικό, στο πιο δοτικό, στο πιο αγαπημένο πρόσωπο πάνω στη γη: τη μάνα.
Και μπορεί συμβολικά η δεύτερη Κυριακή κάθε Μάη (φέτος 10-5-2020) να έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας, όμως, κάθε ημέρα πρέπει να είναι ημέρα γιορτής και κυρίως έμπρακτης ευγνωμοσύνης κι αγάπης για τη μάνα, για τη μητέρα μας. Όχι, βεβαίως, σαν αντιστάθμιση κι ως αντιπαροχή γιατί ποτέ δεν θα μπορούσε να ήταν και να είναι ισότιμη και ισάξια αλλά ως αναγνώριση της ανεκτίμητης κι άδολης προσφοράς της.
Μάνα: ένα ιερό και σεβαστό πρόσωπο με πολλούς ταυτόχρονους ρόλους, μια μορφή με πολλές όψεις κι απεικονίσεις: πηγή ζωής και δημιουργίας, τροφός, φύλακας, πλάστης και παιδαγωγός, χαρά, ευχαρίστηση, παρηγοριά κι ελπίδα, στήριγμα και καταφύγιο, φροντίδα κι αγάπη χωρίς ιδιοτέλεια, αντιμισθία, όρια και περιορισμούς, ευθύνη, αφοσίωση, αποστολή και θυσία.
Το τελευταίο διάστημα η πανδημική κρίση επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τις σχέσεις και τις συναναστροφές μας ακόμη και στο στενό κι ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον.
Η αναγκαιότητα προστασίας των ευαίσθητων κι ευπαθών συνανθρώπων μας, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται σε κάποιες περιπτώσεις και οι γονείς ή οι παππούδες μας, είχαν σαν αποτέλεσμα να κρατήσουμε και να τηρήσουμε τους κανόνες προστασίας της ζωής και της υγείας των αγαπημένων μας, όπως είναι οι μητέρες. Για να τις προστατεύσουμε και να τις προφυλάξουμε έπρεπε να στερηθούμε την αγκαλιά, το χάδι, το φιλί τους.
Όσο περνάει ο καιρός αισιοδοξούμε ότι με την πιστή εφαρμογή των μέτρων προφύλαξης κι ασφάλειας η κατάσταση στο μέτωπο της πανδημίας θα βελτιώνεται, με την κρίση και τον κίνδυνο αντίστοιχα να υποχωρεί.
Κι ελπίζουμε, σύντομα, να δούμε τις γνώριμες λατρευτικές εικόνες με τις μητέρες και τα παιδιά, με τα εγγόνια, τις γιαγιάδες και τους παππούδες να τα συνοδεύουν, είτε στο σχολείο είτε στις διάφορες δραστηριότητές τους, γιατί, όπως λένε, του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου.
Μάνες, βεβαίως, είναι όχι μόνον εκείνες που έχουν βιολογική σχέση με τα παιδιά τους, αλλά κι όσες ανατρέφουν και μεγαλώνουν παιδιά όπως ακριβώς θα έκαναν ή κάνουν για τα δικά τους, γιατί τα παιδιά, τα παιδιά όλου του κόσμου είναι και δικά μας παιδιά.
Και ας μην ξεχνάμε ότι για όσο βρίσκονται κοντά μας και δίπλα μας δεν θα πρέπει να τις παραμελούμε ή ν΄αδιαφορούμε, γιατί το αύριο είναι άγνωστο κι ό,τι φέρνει δεν έρχεται πίσω.
Για όσες μητέρες δεν βρίσκονται ανάμεσά μας είναι βέβαιο ότι αποτελούν μια στενάχωρη, πλην όμως, γλυκιά θύμιση κι ανάμνηση που θα φωλιάζει πάντα στα βάθη της καρδιάς μας.
Όμως, η σκέψη και το ενδιαφέρον όλων μας και πολιτείας, βεβαίως, θα πρέπει να εστιάζεται καθημερινά στη στήριξη της μητρότητας και της πολυτεκνίας, στη στήριξη της ανήλικης, της ανυπεράσπιστης, της άνεργης, της αδικημένης, της κακοποιημένης μητέρας, της μητέρας που είναι μόνη κι αδυνατεί να θρέψει και να συντηρήσει το παιδί της. Ας σταθούμε δίπλα της μ΄όλη τη δύναμη της ψυχής μας.
Με τις σκέψεις αυτές που θεώρησα σκόπιμο να τις μοιραστώ με τις συμπολίτισσες και τους συμπολίτες μου εύχομαι σ΄όλες τις μανάδες να καμαρώνουν τα παιδιά και τις οικογένειές τους, να ζουν και να ζήσουν για πάρα πολλά χρόνια με υγεία κι ευτυχία!
Κατερίνα Ιγνατιάδου
Δήμαρχος Σκύδρας
