Σε μια τελευταία μου δημόσια τοποθέτηση αναφέρθηκα στην απόσταση που επικρατεί μεταξύ του ακτιβισμού και της ευθύνης στον δρόμο για την πρόοδο και την ευημερία της κοινωνίας.
Το συμπέρασμα που έχουμε αποκομίσει από τις κρίσεις των τελευταίων ετών είναι ότι η αχαλίνωτη ροή κεφαλαίων οδηγεί σε κυριαρχία και σταδιακή ατονία στο ρυθμιστικό ρόλο του Κράτους με αποτέλεσμα να χειραγωγείται τελικά η ελευθερία και η δημοκρατία.
Στο φαρμακευτικό επάγγελμα επικρατούν ακόμα πληθυσμιακοί κανόνες που επιτρέπουν από την μια την ομοιόμορφη κατανομή των φαρμακείων σε όλο το μήκος της επικράτειας καλυπτοντας πόλεις και χωριά που η κρατική συγκεντρωτική πολιτική έχει ξεχάσει υγειονομικά και την διατήρηση του επιστημονικού ρόλου των φαρμακείων με στόχο την διασφάλιση της πρόσβασή του πολίτη στην φαρμακευτική αγωγή και κυρίως την φαρμακευτική φροντίδα, μέσα σε ένα σύστημα υγείας που αποψιλώνεται σταθερά, σε ανθρώπινο δυναμικό και υλικούς πόρους.
Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που η Ολομέλεια του ΣτΕ στην απόφαση 203/2020 χαρακτηρίζει τα φαρμακεία ως: “σοβαρό παράγοντα προστασίας της δημόσιας υγείας” τονίζοντας στην συνέχεια ότι: “Το φαρμακείο δεν είναι κοινό εμπορικό κατάστημα όπου διεξάγονται συνήθεις εμπορικές πράξεις, αλλά ιδιότυπος χώρος, στον οποίο συνδυάζεται η υπεύθυνη επιστημονική δραστηριότητα με την εμπορική, επιπλέον δε, παρέχονται οι στοιχειώδεις πρώτες βοήθειες. Για τη λειτουργία ενός τέτοιου καταστήματος, που συνδυάζει την εμπορική, επιστημονική και κοινωνική αποστολή”
Σε όλες τις λεγόμενες απελευθερωμένες κοινωνίες στις οποίες έχουν αρθεί οι όροι μιας κοινωνικά αποτελεσματικής ρύθμισης τα φαρμακεία έχουν συγκεντρωθεί αστικά και έχει αποδεδειγμένα υποτιμηθεί η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών στον βωμό του κέρδους.
Η λύση για την διευκόλυνση εισόδου δεν βρίσκεται στην άρση του ρυθμιστικού κανονιστικού πλαισίου αδειοδότησης αλλά στον εξορθολογισμό της ασφαλιστικής και συνταξιοδοτικης νομοθεσίας που επιτρέπει την ενεργή παραμονή των υπερήλικων επαγγελματιών με ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους σε σχέση με τους νεότερους συναδέλφους σε μια γερασμένη χώρα που μαστίζεται από το δημογραφικό.
Ο ρόλος των φαρμακείων στην δημόσια υγεία της χώρας ήταν πραγματικά ανεκτίμητος παραμένοντας στην πρώτη γραμμή της μάχης όλες τις δύσκολες ώρες της διαχείρισης όταν στην περιφέρεια ακόμα και σήμερα δεν λειτουργούν τα περιφερειακά ιατρεία καθιστώντας τους κατοίκους της περιφέρειας πολίτες δεύτερης κατηγορίας
Στην μάχη κατά της ανισότητας θα πρέπει να είμαστε δίκαιοι και πάντα να βασιζόμαστε σε βιβλιογραφικά τεκμηριωμένες πρακτικές μακριά από μικροπολιτικές σκοπιμότητες!
Με εκτίμηση
Παναγιώτης Ζαρογουλίδης
πρόεδρος Φαρμακευτικού Συλλόγου Πέλλας
